Inheemse volkeren in het Amazonegebied luiden al jaren de noodklok over de dramatische veranderingen die ze waarnemen
in hun bossen, rivieren en gewassen op hun grondgebied. Droogte als het zou moeten regenen. Overstromingen tijdens het droge seizoen. Extreme hitte. Hagel stormen. Dergelijke veranderingen brengen hun culturen, voedselsoevereiniteit, toegang tot water en hun leven in gevaar, evenals de bescherming van een cruciaal regenwoud waar de hele wereld op vertrouwt voor klimaatstabiliteit. Tot nu toe is er geen gehoor gegeven aan deze vroege waarschuwingsoproep van degenen die het dichtst bij de aarde leven, in een intieme relatie met de ritmes en cycli van de natuur.
Maar wetenschappers hebben eindelijk de doorleefde ervaring en traditionele kennis van inheemse volkeren ingehaald. Terwijl de Florida Panhandle de stukken oppakt en North Carolina herstelt van zijn tweede orkaan in minder dan een maand, heeft het Intergovernmental Panel on Climate Change (IPCC) zijn meest ernstige waarschuwing tot nu toe afgegeven.
Klimaatverandering is hier. Het is geen probleem voor toekomstige generaties. Miljoenen mensen leven al met de gevolgen van sterkere orkanen en tyfoons, langere brandseizoenen, droogtes, overstromingen en enorme ongelijkheid, terwijl gletsjers smelten, bossen branden en het Witte Huis klimaatontkenning en milieubescherming ontmantelt. Als er niet al een wetenschappelijk mandaat was om de fossiele brandstofindustrie uit te bannen, levert het IPCC-rapport verder bewijs van de onontkoombare realiteit: er mag geen nieuwe exploratie, geen nieuwe infrastructuur en een snelle afname van de bestaande fossiele brandstofproductie zijn als we hebben enige hoop op het behoud van een bewoonbare planeet.
Wat sommigen ooit beschouwden als een ver, verre risico voor toekomstige generaties, is in feite een urgente, existentiële bedreiging voor de mensheid. In ons leven. Wetenschappers hebben vastgesteld dat verschillende van de ergste verwachte gevolgen zich tegen 2040 zullen voordoen. Dit is geen last voor onze kinderen. Het is van ons. Excuses voor het cliché, maar het is letterlijk tijd om te zinken of te zwemmen.
De litanie van klimaateffecten die in het IPCC-rapport worden geschetst, is niet nieuw: oceanen die verzuren en sterven, stijgende wateren die kleine eilandstaten en kustgemeenschappen dreigen onder te dompelen, een toename van extreme weersomstandigheden, gedwongen verplaatsing, drastisch veranderende ecosystemen. De bevindingen zijn niet eens verrassend, omdat we deze effecten al op het nachtelijke nieuws zien.
Hoewel de overkoepelende boodschap dezelfde is als eerdere IPCC-rapporten, is de publicatie van vorige week nog ontnuchterender. In wezen bevestigt het rapport wat we al jaren roepen: temperatuurstijging beperken tot 1.5 graad, niet zomaar een streven uit het akkoord van Parijs. Het is een noodzaak om het voortbestaan van miljoenen over de hele wereld te verzekeren. Maar hoe we daar komen, en hoe snel, is op zijn zachtst gezegd ontmoedigend.
Het rapport staat boordevol kerncijfers en technisch onderzoek. Het onderzoekt "paden voor emissiereductie" voor een wereld met 1.5 ° C versus 2.0 ° C klimaatopwarming en geeft een uitgebreide lijst van de resulterende effecten met verschillende mate van zekerheid. Volgens het rapport is er een zeer hoge mate van vertrouwen dat meer dan 99 procent van de koraalriffen die vandaag leven, dood zal zijn met 2 graden waarschuwing; gemiddeld vertrouwen dat een extra opwarming van 5°C de zeespiegelstijging met 0.1 meter zal doen stijgen, waardoor tot 10 miljoen mensen worden blootgesteld aan "bijbehorende risico's". Het onderstreept de realiteit dat als de planeet opwarmt, elke graad ertoe doet. Zelfs kleine, incrementele verhogingen verhogen de kans op apocalyptische uitkomsten. Wetenschappers concluderen dat de uitstoot van kooldioxide ruim vóór 2030 moet beginnen af te nemen, als er hoop is dat we deze limieten niet overschrijden zonder toevlucht te nemen tot grootschalige regelingen voor het afvangen van koolstof (hoge zekerheid).
Dit boekdeel van 800 pagina's is vervat in zorgvuldige citaten en ingewikkelde berekeningen, maar de boodschap is duidelijk: we hebben nog maar twaalf jaar voordat het venster voor zinvolle klimaatactie sluit. Als we geen transformatieve actie ondernemen om onze wereld tegen 2050 koolstofneutraal te maken en de opwarming van de aarde te beperken tot 1.5 graad, zullen de menselijke en ecologische kosten onvoorstelbaar hoog zijn en kunnen we onomkeerbare omslagpunten passeren. Alarmerend genoeg onderstreept het rapport dat het tempo en de schaal van verandering die nodig is om onszelf van onszelf te redden, geen "gedocumenteerd historisch precedent" heeft.
Het is duidelijk dat wetenschappers hun best deden om taal te vinden om te praten over de monumentale veranderingen die de wereld zou kunnen zien. Het rapport waarschuwt voor "onevenredig snelle evacuatie van de tropen". Ernstig? Anders gezegd, we hebben het over de ontbinding van nationale grenzen en een bevolking van milieuvluchtelingen die groter is dan de wereld ooit heeft gezien. Achter de droge syntaxis en koude cijfers schuilt het lot van de wereld zoals wij die kennen.
In veel opzichten is het precies dezelfde boodschap van urgentie die inheemse en basisleiders naar voren hebben gebracht, van de UNFCCC Conference of Parties (COP) tot de Global Climate Action Summit. En veel van de "emissiereductietrajecten" in de rapporten weerspiegelen deze eisen van de gemeenschap: we moeten fossiele brandstoffen in de grond houden, de wereldeconomieën snel verschuiven naar hernieuwbare energie en stoppen met het financieren van fossiele brandstoffen, en ervoor zorgen dat deze ongekende actie de behoefte aan snelle decarbonisatie in evenwicht houdt met de behoeften van degenen die het meest door klimaatverandering worden getroffen: arme gekleurde mensen en inheemse volkeren.
"Als inheemse vrouwen staan we in de frontlinie van de klimaatverandering", legt Mirian Cisneros uit, voorzitter van de Kichwa-bevolking van Sarayaku in het Amazonegebied van Ecuador. “Wij zien het. Wij voelen het. We weten het. Als we bevallen. Wanneer we oogsten. Als onze rivieren opdrogen. Als ze overstromen. We zien het elke dag gebeuren. En als we ons uitspreken tegen de fossiele brandstofindustrie, worden we bedreigd of opgesloten. Als inheemse volken hebben we oplossingen, dat zijn de praktijken en tradities die we al millennia in onze gebieden toepassen. We hebben altijd het bos, het water en onze geest beschermd. Dat zullen we blijven doen. En daarbij hebben we de hulp van de wereld nodig – als die weet wat er goed voor is.”
Het maken van deze rechtvaardige transitie is een hele opgave en het komende decennium zal alles betekenen. Zoals een recent opiniestuk het verwoordde: Klimaatverandering stoppen is hopeloos. Laten we het doen: het begint met hoe we ons leven leiden, elk moment van elke dag. Het sprankje hoop voor onze collectieve toekomst ligt in ons vermogen om te mobiliseren. Nu. En het hangt af van onze bereidheid om te vechten, niet te bevriezen, op dit historische moment.
We moeten de normale gang van zaken in alle sectoren van de samenleving en economie veranderen en vertegenwoordigers kiezen die om onze gezondheid en ons welzijn geven. Als iets van dit alles gaat gebeuren, zal dat zijn omdat door mensen aangedreven bewegingen politici en zakenmensen verantwoordelijk zullen houden voor hun acties en passiviteit. Het zal zijn omdat mensen acht slaan op de waarschuwing van dit rapport en de kennis en voorkennis serieus nemen van inheemse gemeenschappen en gemeenschappen in de frontlinie die vechten voor hun voortbestaan. Het zal zijn omdat we weigeren om CEO's van fossiele brandstoffen en corrupte politici onze toekomst te laten verkopen. We hebben zoveel van deze visionaire leiders om ons te leiden en ons hoop te geven in tijden van onzekerheid – we hoeven alleen maar naar hen te luisteren.
At Amazon Watchzijn we geïnspireerd door de U'wa van Colombia, die ons meer dan twintig jaar geleden vertelde dat we het bloed van Moeder Aarde in de grond moesten houden, en door de vele inheemse nationaliteiten die deze strijdkreet over de hele wereld hebben overgenomen. We worden bemoedigd door de Amerikaanse studenten die een wereldwijde desinvesteringsbeweging op gang hebben gebracht die de afgelopen zes jaar biljoenen dollars aan kapitaal heeft weggesluisd van fossiele brandstoffen.
En we zijn ook vastbesloten om ons steentje bij te dragen aan een klein maar essentieel onderdeel van de strijd om de catastrofale klimaatverandering te stoppen: het beschermen van een van 's werelds grootste regenwouden door de rechten van inheemse volkeren in het Amazonegebied te ondersteunen.
Ontbossing is de op een na grootste aanjager van klimaatverandering na fossiele brandstoffen, en daarom heeft het Amazonegebied dat onlangs gedaan geschakelde van een vitale koolstofput tot een netto bron van koolstof. We weten dat inheemse volkeren de beste rentmeesters van hun land zijn, en ze zijn een voorbeeld voor ons allemaal door hun lichaam op het spel te zetten om hun territoria te beschermen tegen ongewenste industriële ontwikkeling. We zullen achter hen blijven staan en ons internationale bereik en onze campagnes gebruiken om verandering op een internationaal toneel teweeg te brengen.
Dit IPCC-rapport verandert niets aan ons werk, het geeft ons gewoon een hernieuwd gevoel van urgentie. Als we door deze kans kijken, dit kleine venster waarin een leefbare wereld nog steeds mogelijk is, kunnen we niet wanhopen en moeten we handelen.
In de woorden van Rebecca Solnit: “Hoop betekent gewoon dat een andere wereld mogelijk is – niet beloofd, niet gegarandeerd. Hoop roept op tot actie; actie is onmogelijk zonder hoop.”
